Leden stellen zich voor

Hervé

In juli 1977 ben ik getrouwd. Kort daarna was ik jarig en kreeg ik van mijn kersverse vrouw, als verjaardagscadeau een Super-8 filmcamera. Zij had al een fototoestel, maar ik was niet geïnteresseerd in foto’s maken, maar wel in filmen.
Ik heb met deze camera vele filmpjes gemaakt. Als het spoeltje vol was, moest het opgestuurd worden naar een ontwikkelcentrale. Maar bij mij liep dat anders. Ik woonde namelijk dichtbij de fabrikant van deze filmspoeltjes: AFGA-Gevaert in Antwerpen. Zij hadden een servicepunt voor particulieren, waar je een spoeltje kon brengen om het door hen te laten ontwikkelen en de volgende dag op te halen. Wat is er beter dan je filmpje te laten ontwikkelen door de fabrikant zelf?

In de begin jaren tachtig kocht ik als opvolger een Hi-8 camera. Deze camera is op een reis ter ziele gegaan toen ik kokosnootlikeur kreeg in een lekkende beker. Maar niet geweend, want toen verscheen het digitale tijdperk en ik kocht als opvolger een Full HD camera. De digitale opname was wel een zegen, alle scenes waren al op voorhand opgesplitst. Ik heb deze camera gebruikt tot 2018 toen hij terminaal werd, hij kon datum en tijd niet meer onthouden en in vele gevallen kreeg ik een flikkerend scherm bij opstarten, zodat ik niet kon filmen. Maar toen verschenen de 4K camera’s en zo eentje heb ik nu.

Al het filmmateriaal vanaf 1977 tot en met nu is digitaal opgeslagen en niets is verloren gegaan. Maar ik had er verder nog weinig mee gedaan vanwege mijn drukke werk. Mijn eerste filmsoftware was Adobe Première CS6. Ik heb hiermee slechts weinig gemonteerd. Als opvolger koos ik Magix Vegas Pro, die ik goed vond. Maar mijn huidige voorkeur is, DaVinci Resolve Studio. Pas sinds mijn pensioen ben ik volop aan het monteren. Er wachten nog honderden filmpjes en er komen er natuurlijk nog bij.
Mijn zwakke punten die ik wil verbeteren zijn: camera en opname techniek, het artistieke en een verhaal vertellen.

Han

In de jaren zestig kocht ik na lang sparen mijn eerste fototoestel: een kodak instamatic. In de jaren daarna volgden de ene na de andere fotocamera. Pas toen mijn vrouw in 1994 zwanger was van onze dochter verscheen de eerste (analoge) videocamera. Vanaf die tijd begon ik met het schieten van films tijdens en na de geboorte van onze dochter en tijdens verjaardagen, feestje en vakanties zonder deze films na te bewerken.

De serieuze aandacht voor filmen als filmproject begon in 2017 nadat ik mijn nieuwste fotocamera had aangeschaft. Met deze camera kon gefilmd worden, te weten: in 4K en in slow motion (200 fps). Na enkele weken experimenteren was mijn enthousiasme voor filmen dusdanig aangewakkerd dat ik mijn focus in zijn geheel verschoof van fotografie naar filmen.

In 2018 meldde ik mij aan bij Film-en videogroep Rijnmond waar ik tijdens het jaarfestival de derde prijs won met “Hommels @ de hibiscus”. In 2019 verruilde ik dat lidmaatschap van Rijnmond met die van Filmclub Maassluis, waar ik nu enkele weken lid ben en mijzelf verrijkt voel met de schat aan kennis en ervaring om mij heen.

Als filmer streef ik ernaar om bij de kijkers emotie los te maken, ongeacht welke. Om dat optimaal te bereiken wil ik nog e.e.a. te leren. Bij Filmclub Maassluis voel ik mij gesterkt in deze wens.

Tom

Pas in 1994 ben ik voor het eerst in aanraking gekomen met het fenomeen videofilmen. De aanleiding was een uitnodiging van de Japanse TV maatschappij Tokyo Broadcasting om mijn uitvinding, de ‘Tomnose’ te gaan gebruiken in hun spektakelshow Sirella. 
De ‘Tomneus’ is een onzichtbaar alternatief voor de neusklem en tegenwoordig door veel synchroonzwemsters wereldwijd gebruikt worden. 
Mijn broer overtuigde mij dat zo'n uniek gebeuren wel op video vastgelegd moest worden en leende mij zijn 8 mm Handicam met krakend en piepend statiefje. Het verblijf in Japan bleek een overweldigende ervaring, temeer omdat ik buiten mijn werk en de TV opnamen ook zeer veel van het culturele Japan mochten bezoeken. Thuisgekomen wilde ik de zelf opgenomen beelden uit deze exotische wereld samen met de Japanse TV beelden tot een bewaardocument monteren, en dit bleek in het analoge tijdperk een flinke uitdaging voor mijn technische achtergrond en ambities. Een analoge Sony montage "computer", een montage-recorder, een losse titelgenerator en 5 muziekcassette-recorders waren mijn eerste hulpmiddelen voor een zenuwslopende in-één-keer-goed-montageproces.

Toen die film enige jaren later 'klaar' was bleek ik meer tijd in technische ontwikkeling gestoken te hebben dan in artistieke, maar ik besloot dat dit toch wel een leuke hobby erbij was en kocht mijn eerste Hi-8 camera met een statief, echter de copieerverliezen bleven frustreren. De komst van de NLE (digitale montage techniek) bleek hiervoor een schitterende oplossing te bieden en in 2000 ben ik dan via het Cassablanca-platform in de 'Mac Wereld' terechtgekomen die nu met Final Cut Pro HD mijn mogelijkheden zowat op oneindig heeft gebracht.
Ik ontdekte daarna een echte Videoclub in Maassluis die met verve het artistieke deel van deze creatieve hobby heeft helpen ontwikkelen. Het resultaat kun je bekijken met o.a. Vliegekovich en Sirella.

André

André werd in april 1986 lid van ‘Filmclub Maassluis’.  Als amateurfilmer ontwikkelde hij al spoedig een geheel eigen manier van filmen. Wat inhoud en stijl betreft was zijn aanpak niet altijd even toegankelijk, maar tegelijkertijd zodanig vernieuwend dat menige amateurfilmer in zijn voetsporen trad.
In een betrekkelijk gering aantal jaren verwierf hij bekendheid als filmmaker met korte speel- en familiefilms zoals: ‘De Ballerina’, ’De Bedevaart’, ‘De Bruidschat’, ’De Groote lucht’, ’Polaroid’ en ‘Haast iedereen’ en maakte daar, lokaal, regionaal en nationaal, grote indruk mee in de jaren ’90 van de vorige eeuw.

Als bestuurder van zowel Filmclub Maassluis als van het bestuur van het NOVA-district ZH II maakte hij op professionele wijze menig amateurfilmer bewuster van allerlei filmische zaken. Dat hij later als filmdocent actief werd aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam was voor insiders geen verassing.

Inmiddels is André een druk bezet professioneel filmmaker bij wie amateurfilmers, ook al heeft hij het druk met de productie van allerhande bijzondere films, altijd terecht kunnen met een vraag of om een advies. Dat André nog af en toe tijd vrijmaakt voor een bezoekje aan Filmclub Maassluis geeft blijk van zijn blijvende betrokkenheid bij de wereld van de amateurfilm.

Jan

Tijdens mijn werk als "Roeier" maakte ik opnamen hoe zij grote schepen hielpen bij het aanmeren in de havens. Ja, dan heb je wel opnamen, maar dan...... Kortom ik werd lid van een flimclub om te kijken of daar meer van te maken was en dat lukte wel aardig.
Via een kennis hoorde ik dat er in Maassluis ook een filmclub zat waar ze over films praten. Dus ik stapte over naar Filmclub Maassluis. Nou ja praten, je kreeg er niet alleen tips voor je films maar ook een portie "verbeter"punten. Toch kon ik daar wel wat mee. En als je met een probleem zit was er altijd wel een ander lid om je te helpen.

Ook de verre vakanties zijn een goed onderwerp voor mijn films, waarbij ik graag de andere kant van vakantie vieren wil laten zien. Om te ervaren hoe de gewone mensen daar leven, probeer ik dicht bij de mensen te gaan staan. En met mooie resultaten.

Arnold

Ik ben Arnold, in 1946 geboren te Den Haag. Foto en film doe ik vanaf mijn 30e. Begin jaren 80 begon ik met video, omdat ik een rondreis door Israël ging maken en daar kom je niet snel terug. In 1985 werd ik lid van de videoclub in Rijswijk, de R.V.C.V., waar ik nog steeds lid van ben.
Toen was filmen nog met tape-camera's en monteren met drie videorecorders en losse randapparatuur voor titels en geluid. Daarna werd het de Casablanca, toen een wereld machine, maar nu gaat 't nog wat makkelijker met een Apple-computer. Monteren doe ik met Final Cut Pro-10, en filmen met de Panasonic 4K camera. En ik heb nog steeds veel plezier met deze hobby.

Na 72 jaar heb ik Den Haag verlaten en wonen we nu gelijkvloers, aan het water in Maassluis. Bij Filmclub Maassluis hoop ik net zoveel (met plezier) te leren als bij de R.V.C.V. Die blijf ik uiteraard ook trouw, al is hun clubavond ook op een dinsdag, en het kan dus voorkomen dat ik er niet bij ben in Maassluis.

Guus

Over mijn arbeidzame leven kan ik boekdelen schrijven, maar ik zal het hier kort houden. Als 19-jarige begon ik tijdens mijn studie bij de HTS in Frankfurt am Main bij Siemens een stage schakeltechniek te lopen. Ik sloot me daar aan bij een zangkoor, want je moest toch wat in je vrije tijd.
Daar ontmoette ik Chris, zij kwam 1956 naar Nederland. Na mijn militaire dienst zijn we getrouwd. Later ontdekte ik dat Truus en Willy Lerch, die ook in het zangkoor zaten de filmclub 'Bischofsheimer Schmalfilmfreunde' hadden opgericht. Hier is dan ook de vriendschap met onze club uit ontstaan met een twee jaarlijkse beurtelingse uitwisseling.
Na mijn periode in Duitsland solliciteerde ik bij Shell en ging bodemonderzoek doen. Eerst dicht bij huis op de Noordzee, later verhuisden we voor mijn werk naar Argentinië en Afrika. Teruggekeerd van deze uithoeken der aarde in Nederland ging ik bij de TU in Delft werken. Op de afdeling Lucht- en ruimtevaart en vervolgens bij Scheikunde waar ik de Elektronische dienst voor reparatie, en modificatie van nieuwe apparatuur leidde. Daarna verhuisde ik binnen de TU naar de afdeling Industrieel Ontwerpen waar in mijn laboratorium de menselijke waarneming o.a met virtual reality (de schijnbare werkelijkheid) werd onderzocht. Hier voelde ik mij als een vis in het water want dit werk bestreek een breed gebied van mijn hobby. Dat over mijn werk.

Nu naar de filmclub. In Maassluis, in de nieuwbouwwijk waar wij woonden, werd een enquête gehouden, waarna mensen met fotografie en film als hobby bij elkaar kwamen. Daarbij zat ook Fred Jelsma die bezeten was van filmen. Onder zijn kerstboom kwamen we op 21 december 1965 bij elkaar en richtten daar de Smalfilmclub Maassluis op. In de loop der jaren heb ik ook nog in het bestuur van de NOVA gezeten, maar het bestuurlijke lag mij niet zozeer. Ik hield en houdt me nog steeds het liefste bezig met filmen.

Gerard

Ik ben van 1942 en uit Amsterdam. Rond mijn 8e zijn wij verhuisd naar Rotterdam, dus ik zou mij meer Rotterdammer moeten voelen dan Amsterdammer. Dit is niet zo, ik ben er trots op Amsterdammer te zijn, maar Rotterdam is mijn leven geworden. Na de MULO ben ik de studie binnenhuisarchitectuur aan de academie van Beeldende kunsten gaan volgen. In het 4e jaar kwam ik er toch wel achter dat dit het niet was voor mij, te weinig talent.
Ik ben toen in de haven gaan werken bij Progress aan de Schiehaven. Ik heb daar mijn certificaten voor Controleur, meter en eiker gehaald. Tijdens mijn diensttijd betaalde mijn werkgever een leuk zakcentje door, wel met de verplichting om na de dienst weer terug te komen, wat ik heb gedaan.
Op mijn 23e vond ik het genoeg om voor een "baas" te werken en ben als zelfstandig ondernemer verder gegaan. Vanuit een kippenschuurtje heb ik in 20 jr. een groot autoschadebedrijf, carrosserie en camperbouw bedrijf opgebouwd. Ook heb ik alle diploma's (Meester autoplaatwerker/schilder/spuiter en carrosseriebouwer). Door teveel personeelszorgen ging het plezier in deze hobby voorbij en heb ik er afstand van gedaan. Hierna heb ik meer dan een jaar niets gedaan. Thuis had ik nog een hobby, koken!! Dus dacht ik dat een restaurantje runnen wel wat voor mij was. Mijn echtgenote Ria vond dit ook wel leuk en nam ontslag bij haar werkgever de Adriaan Stichting in Rotterdam. Wij hebben met veel plezier, met wisselend succes, een fijne zaak gehad in Vlaardingen (Auberge L'Escargot). Tot zover in beknopte vorm mijn personalia.

Zo ongeveer, op mijn 15e begon ik met fotograferen en niet veel later met 8mm filmen. Ik meldde mij aan bij de Rotterdamse Smalfilm Liga. Daar kreeg ik na een paar maanden te horen “te weinig niveau” te hebben. Welk niveau zij bedoelden is mij niet verteld. Ik denk dat ik als jonge enthousiaste beginneling bij de oudere heren wat uit de toon viel. Ik filmde vooral de vakanties, geboorte kinderen en familie aangelegenheden. Deze filmpjes zijn pas door mij gedigitaliseerd en verkeerden allemaal in puike staat.
Rond 1968 ben ik lid geworden van Smalfilmclub Maassluis en heb een aantal jaren mee mogen draaien. Het was een prettige en vooral leerzame tijd. Helaas namen mijn werkzaamheden teveel tijd in beslag waardoor filmen en fotograferen op een laag pitje kwam te staan, uitgezonderd de vakanties. In 2007 zijn wij gestopt met ons restaurant, Ria ging werken in de horeca van Het Zonnehuis Vlaardingen en ik ging een paar jaar door als ZZP’er. Ik ben tegen mijn 70e hiermee gestopt. In 2007 ben ik begonnen bij Argos locatie “de Wetering” om ouderen wat computervaardigheden bij te brengen. Dit doe ik op moment van schrijven (10-02-2019) nog steeds maar dan meer voor vaardigheden op tablet en smartphone en nu op locatie “de Meerpaal”. Sinds 2010 ben ik vrijwilliger bij het Zonnehuis Vlaardingen (ZGV) en ben lid van het videoteam. Het videoteam filmt alles in en buiten het ZGV wat voor de bewoners van belang kan zijn. Tevens maken wij instructie en wervings film(je)s voor het ZGV. Dit kost mij gemiddeld 10 uur p/w. Wij hebben een eigen studio met professionele apparatuur en zenden 24/7 live uit in het hele huis. Sinds september 2018 ben ik weer lid van de club en het voelt als een warm bad. Ik heb kunnen zien dat er voor mij, door vertoonde films, nog wel het een en ander te leren valt.

Henk

In 1967 kocht ik mijn eerste S8-filmcamera en een jaar later werd ik lid van Filmclub Maassluis. Niet lang daarna, in 1972, behaalde ik met de film 'De Gang' de prijs voor de meest progressieve amateurfilmer van Nederland. Met dezelfde film bereikte ik de 'Ten Best' van de NOVA en mocht ik Nederland vertegenwoordigen op het Internationale UNICA amateurfilmfestival in Keulen. In de jaren daarna maakte ik een aantal informatieve-, familie- en speelfilmpjes en geleidelijk aan veranderde mijn interesse voor de ‘amateurfilmerij” van hobby in een passie. Een passie die het me mogelijk maakte om de verkregen filmkennis ook over te dragen aan scholieren, studenten, amateurfilmers en andere geïnteresseerden.
Als amateur-filmmaker mocht ik verschillende films maken over kunstzinnige zaken zoals: ‘Een weefsel van verdichtingen’ over de kunstschilder Jan van Heel, ‘Henk Fortuin’ en ‘Overspel’. In dezelfde periode maakte ik informatieve films zoals: 'Govert van Wijn', 'Sluizers', 'Sluizers in de Sleepdienst', 'Haven '73', 'Stad op ree', 'Dijkpolder' , 'In touw' en 'Maassluis'. Daarnaast mocht ik, als verzamelaar van historische filmbeelden, twee complete DVD's samenstellen met - voor Maassluis - waardevol historisch filmmateriaal. Mijn interesse in andere culturen had tot gevolg dat ik ruim twintig jaar als vrijwilliger in de gezondheidszorg in Ghana actief mocht zijn. Om dit vrijwilligerswerk te kunnen financieren maakte ik verschillende fondswervende films zoals: ‘Ghana, waar ORION actief is’, ‘Gye Nyame’, ‘Oburoni’, ‘De brillendokter van Ghana’,‘Water in een zee van zand’,‘Ntesi Matemasi’,‘Memories of Africa’, ‘Akwaaba’ en ‘Hoop’.

Al bij het maken van mijn eerste filmpjes experimenteerde ik met licht, kleur, geluid, ritme en montage. Daarna mocht ik in ongeveer 40 jaar ruim 60 prijswinnende films maken die zowel regionaal, nationaal als internationaal zijn vertoond en beloond met laureaat, goud, zilver, brons, eervolle vermeldingen en bijzondere prijzen voor de meest progressieve film, het beste spel, licht, regie, cameravoering en beste scenario. Meestal waren dat korte films zoals: ‘Was er nog post’,’Verspeelde energie’,’De rozen die jij zo mooi vond’, 'Zoon van Aeolus' en ‘Droom’. Maar ook langere films zoals: De glans van koper' , ’Een touw met knopen’, en ‘De 'Toekomst' is terug’. Voor verdiensten voor de amateurfilmerij in het algemeen en in het bijzonder in Nederland mocht ik in 2007 de internationaal hoog gewaardeerde gouden UNICA medaille de ‘Union Internationale du Cinema’ ontvangen.
Als geaccordeerd jurylid van de NOVA (Nationale Organisatie Van Audiovisuele amateurs) mocht ik op zowel regionaal- als nationaal niveau amateurfilms analyseren, bespreken en jureren. Als voorzitter van de Jury Coördinatie Commissie (JCC) van de NOVA mocht ik eraan bijdragen dat de kwaliteit van NOVA (film-) juryleden ongewijzigd hoog bleef.  
Bij het kijken naar films van anderen geniet ik het meest van films die - wat betreft hun inhoud - iets toevoegen aan wat ik al weet. Inhoudelijke kennis van zaken en emotionele benadering van onderwerpen doen me dan ook meer dan filmtechnische hoogstandjes. Kortom: 'Bij waardering van een film hecht ik er vooral aan of deze me weet te boeien, informeren, ontroeren of te amuseren'.

Steffi

Ik ben Steffi en verslaafd aan het vastleggen van indrukwekkende momenten. In het begin was het alleen op foto en nu ook op bewegende beelden. Ik ga regelmatig met mijn echtgenoot en maatje op vakantie. Mijn vaste begeleider is de digitale videocamera om alle mooie momenten vast te houden.
Ook houden we interessante gebeurtenissen en vooral de levensloop van onze kinderen en kleinkinderen bij. Wat is er nu leuker dan al die mooie momenten nog eens te bekijken vanuit je luie stoel en weer te kunnen genieten hiervan.

In de loop der jaren zijn niet alleen hardware en software behoorlijk verbeterd maar ik streef ook naar betere kwaliteit van de presentaties. Mijn tennisvrienden hebben mij met goede tips op het juiste pad geholpen en in contact gebracht met de gezellige en leerrijke Filmclub Maassluis.

Wim

Ik ben in 1973 lid geworden van de club door mijn zwager Arie.
Mijn eerste wedstrijdfilm was' Buizenspel', een film over een spelend kind tussen de buizen van Key & Kramer. Tot mijn stomme verbazing werd deze film meteen bekroond met de eerste prijs.  Daarna heb ik nog aan vele wedstrijden meegedaan, onder andere met de film 'Van der Mark', de machinist van het gemaal in de Foppenpolder, tussen Maasland en Vlaardingen.

'De vierdaagse', een film over het bekende Nijmeegse evenement en voorzien van een komisch commentaar, haalde ooit de hoogste notering bij de 'Ten best' van de NOVA. In de club heb ik ook verschillende bestuursfuncties vervuld. Zo ben ik twee maal voorzitter en één maal penningmeester geweest.

Ton

Op een of andere manier heeft de zee me altijd aangetrokken. Ik ben gaan zeilen en wilde natuurlijk gelijk gaan zeezeilen. Dit ging niet door, want het was te duur. Ik ging windsurfen, maar werd te oud. Toen ben ik gaan duiken, maar duiken in Nederland is voor mij geen pretje. Het water is te koud en het zicht te slecht. Dus het werd zweven in het heldere water van tropische zeeën boven koraalriffen. Dat is werkelijk een schitterende belevenis. Al gauw wil je wat je ziet op video vastleggen. Dus ik knutselde een Hi-8 camera in een tweedehands onderwaterhuis, wat niet erg succesvol was. De beeldkwaliteit was slecht en dat grote lompe onderwaterhuis met lampen was te zwaar om mee te nemen.
Gelukkig kwamen er digitale video camera's. Ik kocht een kleine digitale camera met lcd-schermpje en bouwde er een huis omheen. Het had een totaal gewicht van ‘slechts' zes kilo en met de veel betere beeldkwaliteit was ik in staat om mooie filmshots te schieten. En dan denk je al snel: “Ik word lid van een filmclub. Misschien kan ik daar wat met die beelden doen”. Daar kreeg ik te horen dat je een film moet maken waar tenminste een beetje verhaal in moet zitten, met een begin en een eind, muziek en als het kan, met uitleg. Pas dan besef je dat de grootste moeilijkheden nog komen.
Toen ik in 2005 lid werd van de filmclub Maassluis had ik dus al mooie filmbeelden geschoten van de onderwaterwereld van Bonaire. Ik ging daar regelmatig heen voor een duikvakantie en dacht toen: “Als ik die beelden laat zien, dan vinden ze dat allemaal prachtig”. Niet dus, want het waren alleen maar losse beelden.

Er werd mij toen verteld dat een film een kop en een staart moet hebben met commentaar via een voice-over, en dan denk je: “Waar ben ik aan begonnen”. Maar door goed te luisteren en kijken hoe anderen het deden heb ik verschillende films kunnen maken van het leven onderwater, maar ook van dieren die op Bonaire leven zoals  flamingo´s pelikanen en leguanen.
Mijn grootste succes was een film over het  het afsterven van koralen door opwarming van het zeewater. Daar heb ik in 2011 op het Nationale NOVA filmfestival zilver mee gehaald.
Maar na negen jaar regelmatig op Bonaire gezeten te hebben had ik het daar wel gezien en wilde ik mijn blik wat gaan richten op Europa. De aanschaf van een camper moet die blik gestalte gaan geven en hopelijk mooie films gaan opleveren.

Loes

Mijn naam is Loes. Ik ben sinds 2002 met de VUT en ben me sindsdien pas serieus met filmen gaan bezighouden. Eerst had ik een Hi-8 camera (die overigens is gestolen) waarmee ik zeer onbevredigende filmpjes heb gemaakt, voornamelijk omdat ik helemaal niets kon editen en ik zag alleen de vreselijkste fouten. Mijn broer en mijn man vonden dat ik het maar weer opnieuw moest proberen met een nieuwe digitale camera en dat ik moest leren om op de computer te editen. Leuk verzonnen, maar mijn broer is een Apple adept en wij hebben Windows.
Overigens is één van onze (mijn man en mij) grootste passies 'reizen', dus zijn we al vijf keer naar de westelijke staten van Amerika geweest, naar IJsland, naar Oost-Turkije, Noorwegen, en inmiddels twee keer naar Chili, Argentinië en Bolivië. Altijd op ons eigen houtje.

Op een dag zag ik een advertentie voor vrijwilligers die bereid waren om als cameraman, editor, producer of in de redactie mee te werken aan het Westlandjournaal. Dit was mijn kans. Ik heb me opgegeven en werk sindsdien mee aan de totstandkoming van stukjes uitzending, dit op zeer bescheiden schaal want ik kon nog niet zoveel.
Aan mijn eerste eigen film van 54 minuten heb ik zeker 80 uur gewerkt. Inmiddels heb ik bij de filmclub veel geleerd van de fouten die ik maakte. Het heeft mij alleen maar gestimuleerd om met nog meer enthousiasme verder te gaan.
Ik heb nog een hoop aansturing nodig en discussies zoals bij de filmclub vind ik heel stimulerend. Het dwingt je tot nadenken en analyseren.

Rien

's-Gravenhage was m'n geboorteplek en dat kun je nog steeds horen (ook al woon ik al meer dan veertig jaar in Maassluis). Ooit als smalfilmer begonnen, en na diverse technische omzwervingen nu beland in het digitale tijdperk.
In 1989 kwam ik in contact met Filmclub Maassluis, in een jubileumjaar waardoor ik met mijn neus in de boter viel. Feestjes en vele andere gelegenheden werden er georganiseerd en ik werd lid van die gezellige club. Een paar jaar later werd ik secretaris.
Individueel heb ik wel een aantal films gemaakt waarvan een enkeling een prijsje behaalde, maar ik heb  veel meer lol in groepsfilms. Dat kost veel tijd en organisatie, maar de pret bij het samenwerken geeft net als het resultaat veel voldoening.

En als onze barman Cor het een beetje druk heeft, dan spring ik graag bij om de dorstige kelen te laven.
Voor de club heb je ook vrijwilligers nodig. Nadat ik eerder secretaris was, maak ik mij nu verdienstelijk als penningmeester. Daarnaast beheer ik nu ook de website en mag ik de films op Vimeo onderhouden.

Jos

Ik ben nu 67 jr en sinds 2017 met pensioen. Ruim 35 jaar is het maken en monteren van video mijn hobby. In 1985 begonnen met Panasonic M7 VHS cam (schouder camcorder) waarmee ik m'n eerste opnames maakte van projecten in de industriële ovenbouw (vuilverbranders, petrochemische kraakfornuizen, tunnelovens etc.), waarin ik ruim 40 jaar actief ben geweest.
De laatste 10 jaar werkten we met een zelf ontwikkelde, watergekoelde "lance cam" van 3 m lengte waarmee we via een gat van 40 mm door de vuurvaste ovenwand, in de vuurhaard (max. 1400 °C) van diverse ovens konden kijken. Deze ovens draaien vaak meer dan 5 jaar continue en de video inspecties speelden een belangrijke rol in het definitief bepalen van onderhoudstops.

Ook in de privé sfeer was ik met video actief toen mijn 2 kinderen (nu 27 en 30) werden geboren. In 1998 kocht ik mijn eerste digitale videocam (DV), waarna er om de vijf jaar nieuwere en geavanceerdere types volgden. Als vrijwilliger ben ik nu actief in het Videoteam (9 man + 1 vrouw) van de zorggroep "het Zonnehuis" in Vlaardingen. Daar leggen we o.a. evenementen vast, zowel binnen als buiten, en we maken ook video instructiefilms voor ontruiming bij brand, gebruik invaliden taxi bussen, etc.
Sinds kort lid van de Filmclub Maassluis, waarmee ik hoop mij nog verder te kunnen verbeteren in diverse video-technieken i.s.m. een groep leuke "video fanaten".

Maarten

Het begon op de Academie voor beeldende kunsten (tegenwoordig heet dat ‘Willem de Koning Academie’). Ik volgde daar de opleiding TSD (Tekenen, schilderen en inleidend ontwerpen). Tot 1988 ben ik werkzaam geweest als beeldend kunstenaar en docent Kunstonderwijs.
Daarna ben ik min of meer toevallig geluidswerk gaan doen als geluidsman ’bij camera’ voor film en televisie.
In 2011 ben ik met dit werk gestopt en besloot om een lang gekoesterde wens te gaan realiseren.
Door mijn aanleg en achtergrond ben ik eigenlijk altijd veel meer ‘van beeld’ geweest en wilde hier nu eindelijk weer wat mee gaan doen in de vorm van filmen.

Door het meewerken aan documentaires die in het buitenland gedraaid werden kwam ik op allerlei bijzondere plekken. Ik nam dan vaak een Hi-8 cameraatje mee en heb zo vele interessante en mooie dingen kunnen filmen. Het is echter altijd bij het opnemen van beelden gebleven.
Toen brak de tijd aan dat ik iets met onder andere deze beelden  wilde gaan doen. Filmpjes maken dus.
Door mij aan te sluiten bij Filmclub Maassluis met zijn vele vormen van kennis in huis (zowel film- als apparaat-technisch) en gesteund en geïnspireerd door het enthousiasme van de leden die altijd bereid zijn om zo nodig ergens hulp bij te verlenen, hoop ik uiteindelijk tot het maken van films te komen.

Martin

Filmen doe ik al sinds 1978, ongeveer vanaf de geboorte van onze jongste zoon. In die tijd was het natuurlijk alleen smalfilmen.
Door mijn drukke bestaan in die tijd als zelfstandig slager filmde ik alleen tijdens de vakanties. In 1988 kocht ik mijn eerste videocamera. Daarna een High-8 en daarna een digitale, altijd van Sony.

Ongeveer twaalf jaar geleden ben ik twee jaar lid geweest van de videoclub in 's-Gravenzande. Daar heb ik veel geleerd, maar door tijdgebrek (eigen slagers-zaak) ben ik daar mee gestopt. Ons bedrijf hebben we inmiddels aan onze zoon overgedaan, dus er is nu meer vrije tijd.Ik hoop door lid te zijn van deze club betere resultaten te bereiken.